Ewa Maria Zelenay

Ewa Maria Zelenay – poetka, pisarka, dziennikarka, blogerka, autorka tekstów piosenek i książek dla dzieci, jurorka konkursów literackich, prekursorka IMPULSJONIZMU. Członek Zarządu Głównego oraz Zarządu Oddziału Warszawskiego Związku Literatów Polskich .Ukończyła Wydział Dziennikarstwa oraz Wydział Kulturoznawstwa w Wyższej Warszawskiej Szkole Humanistycznej im. Bolesława Prusa w Warszawie.         Laureatka kilkudziesięciu konkursów poetyckich, fotograficznych, reklamowych. Wśród konkursów poetyckich - prestiżowego konkursu im. księdza Jana Twardowskiego na najciekawszy tom poezji w 2007 roku. Maluje, rzeźbi, fotografuje - łączy różne techniki. Powietrze i przestrzeń to częste tematy prac autorki, która pracując jako stewardessa w PLL LOT kilkanaście lat swojego życia spędziła w powietrzu.         Wiersze Ewy Marii Zelenay tłumaczone na język angielski, włoski, francuski, rosyjski, węgierski i chiński znalazły miejsce w kilkunastu antologiach oraz wielu pismach literackich polskich i zagranicznych, słuchowiska były wielokrotnie emitowane na antenie Programu I oraz Teatru Polskiego Radia, a teksty piosenek wykorzystywane w spektaklach teatralnych zarówno w kraju jak i zagranicą.         Ewa Maria Zelenay jest również członkiem zespołu redakcyjnego pisma Myśl Polska. Autorka publikuje swoje wiersze i felietony na łamach prasy literackiej w kraju i na świecie w mediach elektronicznych, oraz na łamach prasy polonijnej w USA. Ostatni tom poetycki autorki przetłumaczony został na język węgierski znajduje się w zbiorach elektronicznych Węgierskiej Biblioteki Narodowej w Budapeszcie. Najnowsza książka autorki to tom wierszy lotniczych i prozy poetyckiej „ Na prostej” (Oficyna Wydawnicza Aurora) WIERSZE WYBRANE rzeka dzieciństwa wspominam Świder - płytką, wartką rzekę z piaszczystymi łachamii żółtawą wodą gdzie w chłodnym cieniu, aż gęstym od mięty furkotały błękitem ważek lśniące skrzydła moja rzeka dzieciństwa ... krętym,silnym nurtem pulsuje na skroniach ojca tętni pod papierową skórą, gubi się w gęstwinie brwi dotykam jej i czuję drżący wysiłek ryby płynącej pod prąd ...słyszę śmiech - mama woła z brzegu słońce rozbija wodę na miliony lśnień na rozgrzanych policzkach dziwnie słone krople wołam: tato, poczekaj! puszczasz moją rękę, uśmiechasz się jak z zwykle trochę łobuzersko i przepływasz w milczeniu... sam... na drugi brzeg na śmierć matki...         Mojej Matce (30.11.2012) umiera wolno, nieustannie… upływa jak kapiąca woda zmniejsza się, kurczy i zanika co dzień jej mniej i mniej zostaje … patrzę na palców suche kraby co frędzle chustki zaplatają tajemne węzły, święte kipu … ściskają burtę mojej ręki jestem jej łodzią ratunkową... mój oddech włosy jej rozwiewa cienką, srebrzystą nić pajęczą na bledziuteńkiej skórze głowy uczę ją chodzić... pochylona, ostrożnie drobi chwiejne kroki na skraj przepaści ją prowadzę ona nic nie wie... ...ja już wiem i nic z dzieciństwa nie zostało... ciemna dolina zapomnienia furkocze chustka w białe grochy pochylam głowę, spuszczam wzrok by nie widziała jak się boję teraz umieram... razem z nią przed odlotem         wspomnienia z mojej pracy nieznośny żar tropików lepi do ciała bluzkę lotniczego munduru za chwilę wyrwani z drgającego upału lotniska pić będziemy w szklanych kieliszkach bussines klasy czarne niebo nocy - z lodem oszronionych gwiazd i księżyc nocny podróżnik i księżyc wieczny balownik posrebrzy dla zabawy nity skrzydeł moje lato wybucha ogniami nasturcji... moje lato wybucha ogniami nasturcji w secesyjnych wygięciach łodyżek zielonych a na talerzach liści, rosy srebrne krople skaczą kulkami rtęci wpadając w zagony moje lato smakuje nasturcjowym sokiem zlizuje z ostróg kwiatów nektar cierpko-słodki w gęstwinie bladych łodyg nie do rozplątania liczy twardych nasionek podwojone kropki moje lato wypływa na powierzchnię stawu drobną zieloną rzęsą zmieszaną z chmurami a zegar lilii wodnej z liścia cyferblatem drży uparcie trącany ważek sekundami moje lato na stawie jedwabiem pokrytym wyszywa brzegi miękką sitowia tasiemką nożyczki tataraku cienkim ostrzem liścia tną świeży zapach mięty potrącanej ręką moje lato związuje makowe kokardy na warkoczach pszenicy ze spinką kąkoli wiatr grzebieniem dotyka niedojrzałych kłosów świerszcz – muzykant przydrożny swoje skrzypce stroi moje lato promienne wycina meandry cienia, w zielonej ciszy pod jabłonią starą drży trawa co się kłosi, pachną słodko jabłka miodne pszczoły zlatują na żer złotą chmarą moje lato ma zapach liści pomidora ma namiętną woń kopru, pomiędzy rzędami rozciętymi koronką naci marchewkowej pomiędzy fioletową buraków falbanką moje lato z meandrem fasoli na tyczce i z guzami kapusty, buraków pomponem moje lato w fartuchu wiejskiej ogrodniczki co w kieszenie chrabąszcze zbiera pogubione moje lato malwami podpiera parkany i wspina się do nieba po pąków drabinie pod wielkie płachty liści rdzawo dziurkowanych sypie talarki nasion w brunatnej łupinie moje lato złocista aksamitek wstążką rabatki opasuje od astrów różowe uśmiecha się do wróbli, co psotna gromadą rozdziobują dojrzałą słonecznika głowę … chwila ciągle uczę się chwili jestem tylko chwilą to jedyne co mam tu i teraz kiedyś - umarło jutro - niepewne wczoraj - nie wykorzystane jedynie tu i teraz szczęście obecności radość jedności bycia i współbytowania tyle tu Jego wszędzie         Zakopane, 13-luty 2001 tyle tu Jego wszędzie w mięciutkich szarotki listkach w lepkiej świerkowej szyszce w błyszczących oczach wiewiórek tyle tu Jego wokoło … w powadze szarego granitu w szumie halnego wiatru w łoskocie szklanych potoków tak tu blisko do Niego … na podniebnych przełęczach pod rozdartymi chmurami w słońcu które oślepia tak prawdziwie Go czujesz … że padasz na kolana bez tchu, oniemiały że nic... tylko Bóg trójkąt nierównoboczny a jednak zdarza się trójkąt nierównoboczny gdzie ON - kąt samolubnie prosty dyktuje miarę pozostałym kątom również ramiona za jego przyczyną w niesprawiedliwej pozostają sprzeczności ON – ONA i ...ta trzecia cóż z tego, że suma kątów … i te rzeczy ? co z tego, że gdyby wielkodusznie zrezygnowali z ostrości swego narożnika jak koło toczyli by się w znane i nieznane co z tego, że gdyby ramię rozerwali jak strzała w nieskończoność skończonej miłości a tak wszystko jest constans i w obecnym stanie geometrii tak musi pozostać królestwo gałgankowe pudełko po landrynkach - jak bajka dzieciństwa zardzewiał kufer skarbów w nim drogie kamienie: paciorków szklanych tuzin, oczko od pierścionka guziki i cekiny co w słońcu się mienią z nadpalonej firanki lalczyna sukienka i biała, krochmalona z ojca kołnierzyka talizman broszki babci, grzebień szylkretowy porcelanowy grzybek, gałka od stolika wypłowiałe tasiemki duszą mnie za gardło połamane żyletki wciąż kaleczą serce pinezką zardzewiałą przypinam do korka marzenia i miłości te pierwsze, dziewczęce strzała szpilki Amora - ciągle jeszcze boli ciągle jeszcze dokucza, choć życie minęło drobiazg dni rozsypanych, skarb księżniczki małej nić Ariadny ze szpulką toczy się pod krzesło łzy wsiąkają w chusteczkę kordonkiem obszytą za chwilę zacznę kichać, bo kurz mnie uczula zamykam pudło wspomnień, szczęście gałgankowe księżniczka srebrnowłosa... królowa bez króla... WYBRANE TEKSTY PIOSENEK Ewy Marii Zelenay Srebrny krzyżyk         (z serii piosenek lotniczych)         muzyka: Piotr Golla Srebrny krzyżyk rysuje niebo srebrną kreską pisząc modlitwę. Daj im Boże bezchmurne niebo daj im wygrać podniebną bitwę Daj im Boże loty wysokie daj im Boże lądy dalekie Swym wszechmocnym, wszechsilnym okiem czuwaj nad tym półptakiem człowiekiemmuzyka: Piotr Golla Wiatry przegoń i burze oddal niech szybują ze szczęścia szaleni. Kiedy oczy już niebem nasycą siądą lekko jak ptaki na ziemi. Chcesz posłuchać tę piosenkę? Jest śpiewana w trzech miejscach na YouTube: 1. KLIKNIJ TUTAJ 2. KLIKNIJ TERAZ TUTAJ 3. KLIKNIJ TEŻ TU, WARTO! Ucisz mój żal...         muz. Piotr Golla Ucisz mój żal, ukołysz mnie W ramionach twych odnajdę się Zgubiona w szarym morzu dni Kolejny raz zaufam ci Tak bardzo pragnę poczuć znów Magiczny dotyk, ciepło słów Co dźwięczy w ciemnej ciszy tak Chcę pocałunków poczuć smak Bezpieczna będę aż do dnia Gdy ciemna śmierć rozdzieli nas Więc trzeba żyć i chronić coś Tę miłość, której nigdy dość Ocalić siebie, ciebie sny Kropelkę szczęścia w morzu dni Ocalić słońce, ciepły wiatr Gdy groźna burza, chmurny świat Ocalić radość, szczery śmiech I swą niewinność i swój grzech Ocalić gdy się ciągle zmienia To wszystko... nie do ocalenia Chcesz posłuchać tę piosenkę - KLIKNIJ TUTAJ Daj mi życie...         muz – Bernard Chmielarz Daj mi życie jeszcze jedną główna rolę tę jedyną, najwspanialszą, największą. Niech mi śpiewać i tańczyć pozwolą niech przywrócą miłość... tę pierwszą. Serce tłucze się w piersi zmęczone chce być lekkie i wolne jak ptak. Jeszcze nic nie jest przecież skończone ciągle mam osiemnaście lat. Zegar dzwoni – już chyba północ chociaż sen dzisiaj nie przyjdzie już, że źle grałem swoje role żałuję nie ja jeden przecież, no cóż … Zatańcz ze mną życie jeszcze raz zagraj mi pięknego walca. Do utraty tchu aż po świt tańczmy, tańczmy na palcach. Uwierz we mnie życie jeszcze raz ten ostatni, naj-ostatniejszy… Wybacz rymy i perfekcji brak, nie mam głowy, nie mam głowy do wierszy. Tyle ról, tyle ról do zagrania tyle serc, tyle serc do kochania tyle dni, tyle związków i rozstań I ten szept, zostań życie, jeszcze zostań... Chcesz posłuchać tę piosenkę - KLIKNIJ TUTAJ Caffe latte         muz. - Piotr Golla Nad filiżanką świeżej kawy,po latach tęsknot niespełnionych wita Odysa Penelopa – powraca Odys niestęskniony On ma już oczy nie tak jasne, ona dwie zmarszczki wokół ust miłością syren nasycony nawet nie patrzy na nią już… Blada jak lattePenelopa na czarnym kawy oceanie wiosłem łyżeczki rozpaczliwie rozgarnia słodką wspomnień pianę On na kieliszka kruchych brzegach składa nieszczery pocałunek Ona straciła już nadzieje, nawet nie czeka na ratunek... W końcu zmęczeni ciężką ciszą, nad oceanem od łez słonym podają sobie chłodne dłonie by uciec każde w swoją stronę A kelner czasu niedyskretnie podlicza wszystkie noce, dnie zostają po nich tylko puste dwie filiżanki po latte Blade, nieszczere pożegnanie pozbawia miłość dawnych znaczeń … krótkie zdawkowe :ja zadzwonię… i nonszalanckie : ja zapłacę! Chcesz posłuchać tę piosenkę - KLIKNIJ TUTAJ

Andrzej Chutkowski

WIERSZE WYBRANE (trzy wiersze z tomiku Przypowieści... poniżej, w drugiej części wybranych utworów} Logos Spadł na mą głowę bezbolesną chłostą jak słoneczna ulewa, co napełnia tętnem chlorofilowych mikrodzbanów nieprzebrane chaszcze, by w tym, co po przewlekłej suszy obumarłą już warstwą przylgnęło do kamieni, wskrzesić od nowa instynktowną żądzę udziału w trwaniu, czuciu, choćby nawet w bólu. Głowę moją przesiąkły zaledwie kropelki z owej cudownej, sprawczej rzęsistości. Przez szarość jej substancji przemknął jednak błyskiem, zawirował ogromem Alfy i Omegi i tym, co było początkiem przed wszelkim początkiem. Tak w chruścianych opłotkach mojego umysłu wyrósł górą z nie do ujrzenia szczytem ponad obłokami. I choć wiem, że nie przestrzelę anemią swych spojrzeń owej gęstej, skłębionej, chmurzystej kopuły, jednak patrzę, więc jestem, więc coś się zmieniło. Spiżowe serce To arcydzieło ludwisarskiej sztuki odlane ongiś z armat po bitwie zwycięskiej, bo Rzeczpospolita była wtedy silną i rozległą, kiedy nią władał kolejny potomek Jagiełły. Król ten doczekał sędziwego wieku, wszedł zatem do historii jako Zygmunt Stary. A dzwon, co powstał z owych dział zdobytych został też na cześć króla Zygmunta nazwany. Wydźwignięto go z trudem na wawelską wieżę pół tysiąclecia temu, więc dzisiaj rzec można, że jak tamten monarcha, ten dzwon też już stary. Ponoć dwadzieścia par ramion i to tęgich trzeba, żeby go rozkołysać, by się odezwał, zaśpiewał, długo dźwięk jego tak rzadko słyszymy. Mijają lata bez większych wydarzeń, a jego serce, w bezruchu uśpione, milczy, bo przecież jest to dzwon królewski i dumą swego głosu zabrzmieć może tylko w chwilach najdonioślejszych biegu naszych dziejów. W owych chwilach, jak zapewniał dzwonnik doświadczony, można ponoć rozróżnić, w jakich bije tonach. Czy radość, czy też rozpacz dzielić chce z narodem i jego najwspanialszych synów, najwspanialszych cór, jak pieczęcią monarszą, uświęcić imiona. Tak też ja, ten majestat berła i korony słyszałem w jego głosie, gdy z nami wszystkimi dzielił żal załzawiony, gdy Lecha i Marię na wawelskie wzgórze odprowadzaliśmy w niedzielę kwietniową, by tam już pozostali w historię wpisani. I chociaż czyichś zasług nie widzą sceptycy, albo też nie chcą widzieć, bo nie po ich myśli… Mnie jednak szybko wątpliwości wszelkie rozwiał vox populi i dźwięk tego dzwonu, gdy bicie jego serca, które kocha naród. Cudowne wyciszenie Gdy ustom naszym zabrakło w końcu ostrej amunicji a miotane w siebie słowa padały coraz bardziej niecelne nie wiem nawet kiedy osunęliśmy się na fotele stojące pod choinką by utulić w ich głębi odniesione rany jedna z nieco dalej wystających gałązek musnęła mnie po uchu karcąco no cóż nawet w te dni zaszeptały jak gdyby igiełki a przecież które to już wasze wspólne święta nie wstyd ci istotnie pomyślałem zaraz ale o co poszło nie pamiętam ale to coś bardzo małego śmiesznego żałośnie i spostrzegłem nagle wszystkie choinkowe blaski odbite w twych załzawionych oczach jakaś niepojęta siła spłynęła na nas w tym świetle z gałązek zielonych lekko i miękko przygarniając do siebie poczułem jak nasze sztuczne drzewko zapachniało lasem przycisnąłem twe dłonie do swych ust wyciszonych tak niespodziewanie cudownie A imię ich ‘44 Czy na tygrysy, jak mówi piosenka, faktycznie chłopcy z visem w garści szli, ze śpiewem na ustach i bez cienia lęku, by o wolności spełniły się sny. Wszystko to piękne, tak jak te piosenki, gdzie się zachował o powstańcach mit i o dziewczynach tamtych, pełnych wdzięku, co z opatrunkiem biegły przez pocisków świst. Wszystko to piękne, lecz prawda inaczej różni się twardo od legendy snu, krwawym się śladem i okrutnym znaczy, gdy dni płynęły od godziny W. Żołnierz w podziemiu miał rzetelną szkołę, umiał w nierównej walce szukać szans, lecz wobec czołgów bezradny pistolet, tam, gdzie potrzebny pocisk do ppanc. Tych było tyle, że jakby na kpiny, rusznice milkły i w godzinie złej pozostawała butelka benzyny, lecz tu trzeba odwagi, że hej! Mieli odwagę, kiedy szturm po szturmie, poprzez uliczny okrwawiony bruk biegli bez werbli, bez grania na surmie, by ponieść zemstę, gdzie czaił się wróg. Jedni padali, innym się udało ocalić głowę, gdy poszczęścił los. Lecz czy na długo, kiedy ciągle wrzało i wciąż swój los rzucali na stos. W każdym człowieku jest natury siła, żeby bezcenny życia chronić dar, i ci, którym się wtedy wolna Polska śniła, witalnych pragnień czuli święty żar. Jakiego w sercach doznali natchnienia, jakiego męstwa, nie odgadnę dziś. Ofiary bezmiar jest nie do zliczenia i nie ogarnia jego moja myśl. A analityk, ten czy ów uczony, co swe sumienie odsunął na bok, do dziś oskarża, jak w czasie minionym, kiedy czerwony pokrywał nas mrok. Że ta decyzja, to dowódców pycha, że wszystko zimna, polityczna gra. Wciąż żywą prawdę od siebie odpycha, z upodobaniem w starym fałszu trwa. Bezcześci pamięć tych, których już nie ma, tych, którym zniczem oddajemy hołd. Starych frazesów wciąż powtarza schemat, za który ongiś był intratny żołd. Na praskim brzegu przyczyn klęski należy szukać I przypomnę znów, ten ponoć sojusznika marsz zwycięski. Przyszli, stanęli, dalej – szkoda słów. A tu już wybór jeden został, czyli dać się wyniszczyć, czy z wrogiem się bić. Pragnęli walki i do niej tęsknili i nie powstrzymałby ich wtedy nikt. Mamy już wolność i przyszły dni nowe, choć może trudne, no cóż, jest jak jest. Przed powstańcami kornie chylę głowę. Przyjmijcie mały mej wdzięczności gest. Awers Choć tłuką po oczach złociste odblaski, cisnąc się przez rzęs moich ściągniętą przesłonę, mimo to rozpoznaję w symetrii zarysie parzystą siłę szponów i skrzydeł rozpiętość, aż po to, zo najwyżej, królewskie zwieńczenie. A wszystko to zamknięte krągłością obwodu nieomal idealną, choć jakże niewielką. Widzę w niej marsz pokoleń przez długie stulecia i siebie w nim, jak pył maleńką drobinę. Rosną we mnie giganty dumy i zachwytu. Gdy wtem się w mojej dłoni moneta obróci, wizja godła uleci, z nią me uniesienie. I w centrum krągłej blaszki, choć tak samo lśniącej znajdzie się nikłość cyfry pojedynczej, małej, symbolu mego bytu będącej wyrazem. Wnet spadną na kamienie sny moje skrzydlate. Przez grząską popielatość popełznę dalej. Katyń Pamiętam jak to słowo, nieomalże szeptem wypowiadali dorośli przy świątecznym stole, bo cóż będzie, gdy smarkacz, co się w kącie bawi jutro się nie daj Boże wygada w przedszkolu. A ja tymczasem siedząc opodal choinki wznosiłem z nowych klocków wieżę okazałą i gwar rodzinnych rozmów, dowcipy i śmiechy były mi obojętne i niezrozumiałe. Z biegiem lat dorastałem i o tejże nazwie wiedziałem coraz więcej i co ona znaczy, lecz też się głos zniżało nieomal do szeptu, obawiając się uszu, lecz już nie smarkaczy. Dziś gdybym mógł zapalić w tym odległym lesie choćby płomyk niewielki wśród kwiatów mogiły, może by myśli moje zmorami nękane choćby na czas modlitwy w ciszę się spowiły. Bo wciąż ten widok, jakby w upiornej maligmie, pośród bagnetów błysku kroczącej kolumny. Posuwają się płaszcze wojskowe, zielone, lecz wyraz oczu – nie wiem, czy trwożny, czy dumny. Nie potrafiłbym nigdy oglądać ich twarzy, gdy coraz bliżej zieje czeluść rozkopana więc niech te twarze otulają dłonie Matki, tej, co najczystsza i niepokalana. Rozsypują się dźwignie wyobraźni mojej, bo przecież nie szpon jakiś ohycny, czortowy wymiatał pod decyzją podpis na bumadze lub też lufę przystawiał do nagiętej głowy. Były to przecież dłonie, o kształtach człowieczych. Próżno szukam wyjaśnień w myśli ciemnych tłumie, jakże jest niepojęta ta siła z dnia piekła, która takim wcieleniem bestię oblec umie. A tamci gdzie zdążają? Zabili ich ciała ci, którym już wcześniej dusze uśmiercono. Dołączają do innych z wielkiego ucisku, oblókłszy miast munduru szatę wybieloną. Pragnąłbym w tamtym lesie położyć wiązankę z kwiatów, tych najpiękniejszych, naszej polskiej mowy, lecz się w zwiędłe badyle przemieniają słowa, ilekroć wspomnę tamte przestrzelone głowy. Dzisiaj już słowo Katyń na głos się wymawia lecz mnie bezmiar tej zbrodni w tak koszmarnej sumie zaciska garść na krtani, więc się sypią głoski i znów Katyń jedynie szeptem wyrzec umiem. Gotowość Ci pierwsi przycumowali swe barki do genezaretańskiego nadbrzeża. Pozostawili swe domy, rodziny, by odpowiedzieć pełnią gotowości na to wołanie do nowych połowów. Mijały wieki i całe epoki, a śladem tamtych, wtedy powołanych szli wciąż następni, gotowi na wszystko, by siecią prawdy połów najobfitszy wyciągać z ciemnych głębin bezustannie. I też umieli zostawić tak wiele innych, ponętnych sposobów na życie. Gdy On usłyszał wołanie: – Karolu! Wnet odpowiedział: – Tak, jestem gotowy. Nie wiedział jeszcze, że po wielu latach przyjdzie mu nosić dwa nowe imiona. Zostawił również piękną prespektywę, którą Mu wieszczył Jego nauczyciel, że we wcieleniach Kordianów, Hamletów, licznych widowni będzie oblubieńcem. Ale czy wówczas mógłby kto przewidzieć, że On, co wybrał słowo nad słowami, kiedy je będzie przed tłumami głosił, wywoła takie eksplozje radości. Odpowiadając ongiś na tamto wołanie, z młodym zapałem oddał swe dłonie wraz z sercem. Wznosił je później namaszczone duchem i błogosławił te miliony ludzi spragnionych wiary, miłości, nadziei. Tablice Zniesione ze szczytu Synaju na barkach siłacza, powołanego przy gorejącym krzewie, dwie kamienne płyty uderzyły w złotego bałwana o zwierzęcej głowie, starły ognisko ludzkiego występku. Wtedy się udało Dwie kamienne płyty, doskonały dar Niebios, ideał lapidarności moralnej, dziesięć prostych imperatywów. Nie można było krócej i wyraźniej. Dwie kamienne tablice i przynajmniej ta druga była jako pierwowzór późniejszych kodeksów, coraz sprawiedliwszych. I tak wciąż urasta okazała wieżyca, aż po piętro cywilizacji naszych czasów. Dwie tablice przysypane lawiną coraz to lepszych pomysłów na prawo. A my wciąż zabijamy, okradamy, szkalujemy innych. Z inwencją nieskończoną szukamy uciechy w sabatach nierządu. Na klęczkach czcimy potęgi kosmosu – dawcy dóbr wszelakich. Czcimy jeszcze pieniądze, no i samych siebie. Dwie kamienne tablice dźwigam mimo wszystko, krzyżuje się na mym grzbiecie kształt ich wydłużony. Droga ciężka pod górę, może by tak na skróty… Czasami więc próbuję przy którymś z dziesięciu nakazów zmienić kropkę w przecinek i dopisać aneks, gryzmoląc pierwsze słowa na „ale”, „jeżeli”… Wcześniej czy później kończę to wywrotką, lecz chociaż trochę bolą guzy i siniaki, trzeba się jakoś dźwignąć i znowu iść dalej. O konsumentach raczej niewybrednych         (Przypowieść pierwsza z tomiku poezji w staropolskim języku         p.t.: Przypowieści co niby satyrą być miały, 2016) Obsiedli wokół obrus, co swojem nadrukiem podobien był haftowi rękodzielnej sztuki. A zamówili prawdę, bo byli jej głodni, acz ta co się warzyła na kuchni zapleczu była twarda, niestrawna, a smakiem paskudna. Wysmażyli ją takąż w swojej profesyji mistrzowie najbieglejsi, a tak się przynajmniej samopookreślali, a uposażyli. A fartuchy kucharskie, w któreż się przebrali, dwu im głównym talentom miały dać zasłonę: a to partactwa, tudzież szalbierstwa na poły. Cóż by tu zatem podać tym głodnym przy stole? Spreparowano takoż potrawkę w tomacie, któryż to syntetycznych, przewybornych woni, a smaków, a kolorów stanowił komponent. Urzeczonymi zmysły chłonęli łapczywie walory tejż polewy głodni konsumenci, przez co nie mogli wyczuć już w przełyku trocin, znaczy się bez powątpień, treści zasadniczej, tegoż osobliwego jakże kulinarium, a co w konsekwencyji, nie miłej niestety, być może, nie daj Boże przyjdzie odchorować. Acz póki co, w amoku takimż konsumpcyja, urasta liczbą owych, tak rozsmakowanych. Nie tyle o pamięci, co pamiętliwości         (Przypowieść szósta z tomiku poezji w staropolskim języku         p.t.: Przypowieści co niby satyrą być miały, 2016) Są takowi rzecznicy prawości wszelakich, co jakowąś posiedli arcy umiejętność, zła różnego przejawów zawdy postrzegania, a utrwaleń w pamięci, gdy w kiemś go zoczyli. Przeto się nie wywikła grzesznik marnotrawny, choćby się replikował, tłumaczył jak umiał, to wykaz swych uchybień niegodnych, dokładny przypomniany miał będzie, jakby na wokandzie. – A pamiętasz jak wtedy... po pierwsze, po wtóre, po dziesiąte, po ente... niech słyszy! niech czuje! Skoro niegodziwości aż tyle, aż takich, dopuścił się ów niecny, choć nieraz tak bliski. A choćby przekonywał, iż grzeszył jak inni, iż sam Apostoł pisał, iż prawdy nie mówi ów któren się przechwala: – ja nigdy nie grzeszę. Na nic te argumenty, bo nasz powołany, co by inszym wytykać występki paskudne, zawdy wie co, a komu napiętnować potrza, bo sam nieskazitelny, niech kto co zarzuci, ot czegosz by nie zrobił, słuszność była przy niem. A choćby nawet dobra, jak widzą postronni, zawdzięczać miał nie mało tym co ich obwinia, ot tejże strony pamięć ma dziwnie ułomną. Co najwyżej odrzecze gdy mu kto przypomni, iż to przecie normalne, iż się należało. A owy rejestr czarny w pamięci zachowa, lubo w pamiętliwości jak zowią niektórzy. O strusiu, któren to, nie jedynie samą dwunożnością swoją, człeka, a jego naturę przypomnieć potrafi         (Przypowieść dwudziesta pierwsza z tomiku poezji w staropolskim języku         p.t.: Przypowieści co niby satyrą być miały, 2016) O ptakach już pisałem jakowąś przypowieść, jednakoż świat tych stworzeń, jakże przebogaty, a każde z nich, odrębną jest osobliwością, któraż z jakiemś przymiotem ludziom się kojarzy. Nie będęż tu wyliczał, jakie ludzkie cechy wyrażone są poprzez jastrzębie, sokoły, nie mówiąc już o orłach, bo to godło nasze. A czegoż jest symbolem, choćby szara sroka, lubo sowa, a puszczyk, lubo kruk, a wrona. Być może, w strofach moich, jeszczeć się pojawią. Dziś, natomiast co nieco, chciałbym rzec o strusiu. Nie lata to ptaszysko. Skrzydła ma w zaniku, dlatego tyż należy do ptaków-bezlotów. Za to nogi ma długie, równie długą szyję, przeto w rodzinie ptaków, on ci jest najwyższy. Stroi się w pióra długie, choć ma ich niewiele, a takoż zawdy one, ozdobą nie tanią, były u kapeluszy niewiast... a nie tylko. Nie tanie tyż, co pewne, są jaja ogromne, któreż to znoszą strusiowe samice, czy zwane strusicami, nie pamiętam tegoż. Lecz owe jaja, ponoć, to przysmak nie lada. Ostawmy wszakże jaja, a wróćmy do strusia. Ptak ów, jak to się mówi, ma charakter w nogach, znaczy, iż na swych „szczudłach”, czyli girach długich, potra? śmigać, niby mały samochodzik, zwłaszcza, gdy go coś spłoszy, napędzi cykora. Takoż mu mać natura zrekompensowała ów defekt, iż nie może salwować się lotem. Niektórzy, tyż o strusia, spór wiodą takowy, azali jest to prawdą, iż owo ptaszysko, gdy koło kupra swego poczuje stan trwogi, w ten czas, spanikowany, łeb swój w piasek chowa. Czy może być to prawdą, li może mniemaniem? Niechże ornitolodzy badają tę sprawę. Dla mnie, struś aby, przecie, jest alegoryją. A prawdą jest, iż wielu, gdy sprawę ma trudną, jako struś przysłowiowy, głowę w piasek chowa. Rzecz dotyczy nie ptaka, a naszej postawy, wobec sytuacyji, co są nam wyzwaniem. Czy się aktywnie zmierzymy z problemem, lubo się zachowamy, jak by go nie było? Co by nie rzec, to strusi wokół nas nie mało, a ci się do rozstrzygnięć, w naszych sprawach trudnych nie przyczynią, bo po co...? Niech to zrobią insi. A takoż się problemy na stos odkładają. A niech tam... wspólna sprawa, to niczyja sprawa. Trza dbać o własne pióra, a żołądek strusi. Górują nad inszemi te najwyższe strusie, podzielone na stada ze sobą skłócone, a czasem pokumane, gdy trza dzielić michę. A tu powszedność nasza, jakże rozpaprana. Nie masz komu rozstrzygać palących kwestyji. Erudycyją, aby błysnąć na ekranie, bo tam zawdy przytakną, potem w piasek głowa, a można, już ci dalej, znów odstawiać strusia. Wracając, już na koniec, do metaforyki owej, jak to mówiłem, ornitologicznej, nie ja jeden, dziś przecie, niepokój wyrażam, widząc, jako zawzięcie wokół dziobią sępy. Czy do cna nie wydziobią, z aprobatą strusi?                 październik 2012

Jan Rychner

Grażyna Dorota Kowalska

Zbigniew Roth

Gerdur Kristný

fot. Thomas Langdon

Tomasz Marek Sobieraj [Sozi]

fot. Wioletta Sobieraj

Elżbieta Dąbrówka-Madej
„Ogród wspomnień”

Wiersze wybrane z tomiku Elżbiety Dąbrówki-Madej
„OGRÓD WSPOMNIEŃ”:

Foto: Reginald Kenny
Archiwum CORBIS / Materiały prasowe

Adam Lizakowski

Irena Rybak

WIERSZE DLA DZIECI: Dzień Dziecka Słodka buźka uśmiechnięta Każdy z dorosłych pamięta, Święto Dzieci już nadchodzi - W radości i szczęściu brodzi. Niechaj więc w każdej rodzinie Dzieciństwo radosne płynie Dzieciaczki są ukochane Przez Boga na świat zesłane. Zdrowie niech im dopisuje, Moc prezentów się szykuje Słodycze, smartfony, misie, Radosne dziś wszystkie pysie. Życzę Wam z serca całego, Uroczego święta tego! Niechaj minie już pandemia! Ona wszystko wokół zmienia. Kiedy gwiazdka nocą świeci, Słodko śpią kochane dzieci Śnią o lodach, czekoladzie, Cukierkowych liściach w sadzie. Niech pokój na całym świecie Zna każde urocze dziecię! Dzięń Dziecka to czas wspaniały Niech więc będzie doskonały. Kochajcie swoją rodzinkę, Miejcie wesolutką minkę Dzieciństwo to czas radosny Śpiewa czarem cudnej wiosny.             Ukochanym słodziaczkom – autorka Irena Rybak z Wołomina Słodziutki sen Sen Juleczki i Dorotki, Był naprawdę bardzo słodki W rzekach płynęła oranżada Na drzewach rosła czekolada. Ciasteczkowe były domki, Na nich kominy ze słomki Śpiewały ptaszki z marcepana, Pięknie od samego rana. Kotki z pieskiem się bawiły, Krówki kakao robiły Kózki, świnki były z lukru. Och! Dużo było w nich cukru. Rankiem, gdy dziewczynki wstały, O śnie swym opowiadały Franuś słuchał, oblizywał buzię Potem odwiedził koleżankę Rózię. Słodki sen zrobił furorę! Fantazje dzieci są spore Niechaj w życiu im się darzy, Uśmiech zaś nie schodzi z twarzy.             Milusińskim z całuskami - Irena Rybak Wierszyk dla Mikołaja Mój kochany Mikołaju Myślę o tobie już w maju Marzę o super prezentach Obiecałeś mi, pamiętasz? Pragnę mieć psa oraz kotka Takiego małego trzpiotka Będę dbał o swe zwierzęta W dzień powszedni oraz święta. Mikołaj drapie się w brodę Czy spełnić marzenie młode? Krzysia zapał wciąż się zmienia Tak po prostu od niechcenia... Kochani, powiedzcie szczerze, Czy dbacie o swoje zwierzę? Jak nie, to sami widzicie Marne piesków, kotków życie. Te prezenty nie na chwilę W tym temacie tylko tylev One wielkie serca mają I…bardzo mocno kochają. Mikołaj podjął decyzję Ma dla Krzysia inną wizję Dziś na gwiazdkę chłopczyk ma Pluszowego kotka, psa. Dzień Dziecka Przyfrunął motylek zmęczony troszeczkę Połaskotał w nosek śliczną dziewczyneczkę Michalinko brzdącu mały dziś dzień twego święta Każdy życzenia ci składa i o tym pamięta. Bądź radosna, uśmiechnięta i kochaj świat cały, Pszczółki na twe święto miodek ci podarowały. Miś próbował ciutek skradnąć przysmaku słodkiego, Teraz nosek ma spuchnięty od żądła pszczelego. Rodzice oraz dziadkowie też prezent kupili I takie powinszowania Michasi złożyli. Niechaj zdrówko da ci Bozia oraz szczęścia w bród - Każde dziecko na tym świecie to dar oraz cud. Michalinka wszystkim ładnie wnet podziękowała I też potem wszystkim dzieciom pięknie winszowała, Niechaj z nieba miast deszczyku cukierki spadają, Na czekoladowych drzewach lizaki śpiewają. Od autorki wiersza tego płyną zaś życzenia, Dla kochanych milusińskich ich pragnień spełnienia. Życie to przecudna bajka o wdzięku motyla - Beztroskie dzieciństwo wszystkim dorosłość umila. Ze słodkimi buziakami dla wszystkich dzieci na całym globie Irena Rybak W Pszczółkowicach... Pszczółkowice to kraina, Gdzie miłe pszczoły mieszkają. Są niezwykle pracowite Nektar na miodek zbierają. Wiele uli tutaj stoi. To są pszczółek małe domki. Kószką zwane są zaś ule, W kształcie dzwonu te ze słomki. Zespół uli to pasieka. Pszczelarze tutaj pracują. Doglądają pszczół z ochotą, Zimą cukrem je częstują. Rodzina pszczół zwie się rojem. Każdy rój ma swą królową. Ona jajeczka swe składa, Kolonie zakłada nową. Królowa to jest największa I najdostojniejsza pszczoła. Jej poddani ją hołubią, Jest ciężka, fruwać nie zdoła. Z miłością i z torcikami dla Mamy i Taty Żyj nam 100 lat droga mamo! Wszyscy bardzo cię kochamy, I co roku o twym święcie Bardzo dobrze pamiętamy. Przyrzekamy ci kochana, Dobre stopnie mieć w dzienniku. Nie będziemy także psocić, I rozrabiać wprost bez liku. Mamuniu, oto dla ciebie Piękne róże i laurka. Kochamy cię wszyscy w domu: Tata, synek oraz córka. Odpocznij, bądź uśmiechnięta Pyszny torcik mamy w darze. A co spełnić nam się uda, Mamo droga – czas pokaże. Tak winszują mamie smyki, Mocne ich postanowienia, Miłość do najdroższej mamy – Nawet urwipołcia zmienia.           * W kalendarzu różne daty, Dziś święto naszego taty. Jurek z Martą się radują I tatusiowi winszują. Dużo szczęścia, moc radości, Niechaj tata się nie złości, Kiedy trochę rozrabiają - Psu i kotu dokuczają. Tatusiu, my cię kochamy! Dziś sto całusków ci damy! Na dokładkę tort wiśniowy, Żyj nam 100 lat i bądź zdrowy! Rysio Dziś skończyłem jeden roczek, Na dwóch nóżkach śmiesznie kroczę, Szybko biegam na czworakach, Czasem trudno jest mnie złapać. Śmieję się do wszystkich w koło, Klaszczę w łapki jest wesoło, Obserwuję dużych ludzi - I nigdy mi się nie nudzi. Najwspanialszą mam rodzinkę, Robię do niej słodką minkę, Kocham mamę, tatę, brata, Z tego brata kawał chwata! Mój braciszek – zuch Adrianek Też się takim dużym stanę, Brat wspaniałym jest kolegą, Ja uwielbiam go dlatego. Mam dwie rączki i dwie nóżki, Malutkie na nich paluszki, Ząbków w buzi rośnie osiem, Weź mnie na barana, proszę… Małe nóżki się zmęczyły, Dziś się bardzo natrudziły, O, jest smoczek mój przyjaciel, Mam go w buzi i nie płaczę. Biegam od mamy do taty, Obok mnie piesek kudłaty. Och, już ziewa mój buziaczek, Jeszcze chwileczkę poskacze. Potem będę spał w łóżeczku, Pa, pa do jutra pieseczku. Ola i Zuzia Ola i Zuzia to koleżanki Śliczne dziewczynki jak malowanki. Pięknie śpiewają oraz rysują, Na Górkach super się one czują. Zuzia ma włoski ciemne na głowie, Ola – blondynka każdy to powie. Lubią zwierzątka, kotki, świnki, Bardzo urocze są te dziewczynki. Często słuchają bajek, wierszyków. Zagadek różnych też jest bez liku! Ola i Zuzia wszystkie zgadują! I doskonale je rozwiązują. Nigdy nie nudzą się te dziewczynki. Mają radosne , wesołe minki. Pięknie ubrane urocze damy, Wszyscy lubimy je i kochamy. Zdradzę wam jeszcze w wielkim sekrecie Iż tańczą solo i w duecie. Z gracją nóżkami przebierają, Całą widownię zachwycają. Lato Lato w kolorowej sukience Z bukiecikiem kwiatów w ręce Urządza wielkie przyjęcie A czy wiecie kto tam będzie? Ola , Zuzia, Kacper, Jurek Z warzyw: pomidor , ogórek Pani wiśnia, i brzoskwinka Uśmiechnięta jest jej minka Zaśpiewają pięknie ptaki Dzięcioł popuka dla draki Na stołach pyszne potrawy Moc radości i zabawy. Mała Tosia ciut nieśmiała O bałwanka zapytała Tosiu, bałwanka nie będzie On zimą tutaj przybędzie. LATEM boi się on słonka Wie o tym nawet biedronka Śniegowy ludek bałwanek Zmienił by się w wody dzbanek. Kołysanka dla Romeczki Spójrz Romeczko już na niebie gwiazdka zaświeciła Kołysankę będzie mama córeczce nuciła. Śpij słoneczko moje słodkie, uśnij me kochanie, Jutro ptaszki śpiewać będą, nowy dzień nastanie. Śpij maleńka ma córeńko luli, luli, luli, Kołysanka - przytulanka do snu cię utuli. Śpią już kotki, myszki, ptaszki i kudłaty misio Księżyc także ziewa głośno, słodkie córci pysio. Śpij kochanie, zamknij oczka luli, luli, luli, Kołysanka - przytulanka do snu cię utuli. Ma córeczko wymarzona, malutka kruszynko Nowy dzień przywitasz jutro z wesolutką minką. Uśnij zatem, moja piosnka niechaj cię utuli, Cicho, ciszej, cichuteńko luli, luli, luli. Kiedy będziesz już dorosła wspomnisz kołysankę Sercem mamy wyśpiewaną cichutką lulankę. Luli, luli ma córeczko luli, luli, luli, Przytulanka, kołysanka do snu cię utuli. Szachy Kacper w szachy gra wspaniale. Ma dyplomy i medale. Na turniejach wciąż wygrywa Uśmiechnięty przy tym bywa. Gra planszowa po raz pierwszy Na dworze szacha odkryta, Z dalekiej Indii pochodzi. Wie o tym każdy kto pyta! Gracze w skupieniu ogromnym Bierkami się posługują… Na 64 polach - Wiedzą swą się popisują. Kacperek szachowy chwat! Często woła szach i mat! Król, hetman, goniec, królowa Tajemnic przed nim nie chowa. Jego siostra mała Ola, Teraz pójdzie do przedszkola. Wspaniały szachowy świat Pokaże jej starszy brat. Najdroższe Maleństwo Czy jest coś piękniejszego tutaj na tym świecie, Niż z miłości zrodzone ujrzeć własne dziecię? Za to, że jest już z nami, kochać mocno, szczerze Dawać mu dobry przykład, wychowywać w wierze. Dzielna mama Ludmiłą, dumny tata Damian Tulą swoje słoneczko i cieszą się wielce Ukochana córeczka Roma upragniona W sposób pełen uroku skradła wszystkim serce. Dziadkowie też się cieszą z prześlicznej dziewczynki Śpi słodko, czasem przez sen robi cudne minki Szczęśliwe Babcie: Gabrysia i Krysia Kochają całym sercem jej słodkiego pysia Dwóch dziadków o imionach Janusz i Cezary Wprost uwierzyć nie mogą w szczodre Boga dary Najdroższa wnusia Roma serca ich raduje Każdy z nich wielką miłość do Kruszynki czuje. Roma to upragnione i najdroższe dziecię. Niechaj więc jej się darzy na tym Bożym Świecie. Najdroższa Córciu,Wnusiu niech Cię Bóg prowadzi - Ześle ci los szczęśliwy i dobrze poradzi. Deszczyk lipcowy Deszczyk lipcowy pada i pada Czy wiesz, iż na to taka jest rada Załóż kalosze i pelerynę Parasol skryje twoją czuprynę Już maszerujesz mały czy duży Raz dwa trzy cztery hop do kałuży Deszczyk zanika, o już nie pada Ptaszek z promyczkiem słoneczka gada… Wiesz Aniu o czym? O kocie w butach Któremu piórko od kapelusza Zamokło w deszczu i teraz nawet Gdy wietrzyk wieje to się nie rusza. Promyczek słonka ma na to radę Szybko osusza piórko wspaniałe Kotek wąsika z dumą podkręca Mruczy na wielką słoneczka chwałę Deszczyk i słonko są drogie dzieci Bardzo potrzebne dla wszystkich w kraju Powiem wam tylko w wielkim sekrecie Dobrze gdy umiar w swej pracy mają. Królowa Jesień - Jej Dary Nadchodzi miesiąc wrzesień już kwitną barwne wrzosy. Liście są kolorowe, kasztany wystawiają swe nosy Wyskakują z kolczastych, zielonych jeżyków, Pełno pod drzewem leży tych brązowych smyków. Żołędzie także z dębów, z łoskotem spadają. Wiewióreczki orzeszkami spiżarnie zapełniają. Już odlatują do ciepłych krajów ptaszęta, O tych, co u nas zimują, niech każde dziecko pamięta. W sadach owoce pyszne i zdrowe Ziemniaki także na wykopki już gotowe. Królowa jesień rankiem mgły szare rozwiesza, Babiego lata pajęczyna - pająka rozśmiesza. Dzieci kochają jesień za jej piękne dary. Ludki z żołędzi, kasztanów to prawdziwe czary Dziewczynki z jarzębiny zrobiły korale, Wystroiły w nie misia, siebie oraz lale. *     *     * c.d. wierszy Ireny Rybak. Dla dorosłych...? Dla wszystkich, młodzi też niech tutaj zajrzą, polecam (przyp. - Piotr Stanisław Król)) WIERSZE IRENY RYBAK: Hołd dla Kardynała Stefana Wyszyńskiego! Ludzi niepowtarzalnych Bóg zsyła na Ziemię. Oni swą wielką misję z serca wypełniają. Całym swoim jestestwem oraz z powołania - Dla Ojczyzny Kochanej wiele poświęcają. Takim orędownikiem trudnych sytuacji, Był kardynał Wyszyński Patriota wielki. Opiekun oraz Ojciec duchowy Polaków, Obrońca uciśnionych, splendor dziś dlań wszelki. Ufał Panu Naszemu, modlitwa głęboka Niczym pomost do Nieba bram go prowadziła. Intelekt i głoszenie nam dobrej nowiny, Zawierzenie Maryi – kardynała siła. Kochał bardzo swych bliźnich zwątpienia mu obce! Prawość ducha i wielkie świata zrozumienie. Homilie pełne wiary, dające nadzieję Umysłu wielka jasność i czyste sumienie. Dzisiaj prosimy ciebie święty kardynale, Byś nas takich maluczkich z Niebios orędował Wyproś łaski u Boga nam miłosiernego, Aby w zdrowiu, pokoju cały świat zachował. Opatrznościowy Pasterz Narodu Polskiego, W każdej życia godzinie w naszych sercach gości. Przesłania, myśli Jego ciepłem wypełnione, Pełne są patriotyzmu, wiary i miłości.         Irena Rybak 2022-05-30 Cyprian Kamil Norwid Talent jednego innym jest niezrozumiały Zwłaszcza, kiedy intelekt ponad czas wybiega. Geniusz ludzki choć wielki oraz doskonały, Cierpi duszy katusze, nikt go nie dostrzega. Żyje więc w swej samotni i tworzy tak wiele! Świat postrzega inaczej, dużo więcej czuje. Nieraz za przyjaciela ma kostur pielgrzymi, Nikt go tu nie docenia, miota się, głoduje. Umiera w samotności i nędzy okrutnej. Spuściznę intelektu zostawia ogromną. Spokój w zbiorowej mogile znajduje… Nadzieję z sobą bierze, iż go kiedyś wspomną. Po latach ktoś go wskrzesza i gloryfikuje! Za życia nieuznany, potem jakże wielki! Świat kontempluje strofy przez niego tworzone, Pamięć o nim powraca, spływa splendor wszelki. Tym wierszem ja hołd składam Poecie wszechczasów Dziś Cyprian Kamil Norwid w zacnych sercach gości. Dla wielu więc pokoleń stał się przewodnikiem, One zaczerpną wiedzy z jego dzieł mądrości. Na Boże Narodzenie 2020 rok Zaraza wielka świat dziś zalała W tobie Dzieciątko: Nadzieja, Chwała Stajenka - tutaj Jezus się rodzi On od tej plagi Świat oswobodzi. Zmieńmy się jeszcze, póki czas na to! Miłość bliźniego dla nas zapłatą Nic nie trwa wiecznie tutaj na Ziemi Pomóż drugiemu, wyjdź z pychy cieni. Trwoga ogarnia wszystkich dokoła Boże dopomóż! Każdy z nas woła Jakże te Święta dzisiaj są inne... Zanika bliskość, więzi rodzinne. Pora się zatem, choć krótką chwilę, Pomodlić ŻYCIEM SWOIM, ot tyle Panie Maleńki, dam Ci to w darze Skromność ważniejsza, niż apanaże! Uśnij Jezusku, niechaj Cię tuli, Z serca lulanka ma: luli, luli Składam życzenia pełne miłości Niech pokój w każdym domu zagości. Wirus złowieszczy wkrótce odejdzie! Światu przesyłam takie orędzie: Bądźmy serdeczni pośród zła cieni WIARA w UCZYNKACH wszystko odmieni! Dokąd zmierza świat? Czas pandemii i grozy Świat liczy ofiary Czy to dla nas nauczka, myśli młody, stary Pan Bóg z góry każdego z ludzi obserwuje Człowiek ogromną pustkę izolacji czuje. To co kiedyś tak ważne, dzisiaj nieistotne! Serca biją ze strachem ciche i samotne. Tylko telefoniczne z bliskimi rozmowy, Marzenie, by Narodu duch był znowu zdrowy. Poświęcenie medyków dumą mnie napawa Jakże trudna w tych chwilach o chorych obawa Pozostała modlitwa, rachunek sumienia, Każdy dzień niesie nową falę zagrożenia. Nikt z nas się nie spodziewał takiej epidemii Czy chociaż w naszych sercach coś ona odmieni? Jednocząc siły wszystkie stawimy jej czoła, Wszak tylko nić rozwagi pokonać ją zdoła. Opamiętaj się człeku na ziemskiej planecie! Dobro, spokój zwyciężą, wiemy o tym przecież Mądrością przodków naszych wszystko pokonamy, Wiarę oraz wspomnienia dawnych chwil wciąż mamy. Buta, pycha, czy faktów tych niezrozumienie Przynoszą hańbę wielką na życiowej scenie Nie myśl tylko o sobie, wspomagaj bliźniego Miej zawsze zrozumienie dla potrzeb słabszego. Pandemio, zgaśnij szybko i bądź już wspomnieniem Nie kładź się w naszych sercach, tak złowieszczym cieniem! Skończ czas żniw tak okrutnych, niechaj minie trwoga. O to prośby zanoszę codziennie do Boga. Wielkanoc Świat pędzi trwa wyścig szalony Sąsiedzi nie znają się wcale! We własnej skorupie zamknięci Gnamy naprzód izolujemy się stale! Zatrzymaj się siostro i bracie Sąsiedzie, znajomi, rodzino! Chrystus na krzyżu umiera My jesteśmy zła tego przyczyną. Zastanówmy się i czyńmy dobro. Nikt nie żyje tu tylko dla siebie Bliźniemu pomóżmy tak z serca Policzone będzie nam to w Niebie. Nadchodzi Wielkanoc i Pan nasz, Zmartwychwstanie, otuchy nam doda! Kiedy wiara orężem dla nas będzie To żadna nie zagrozi nam trwoga. Na te święta życzę każdemu Radości, na świecie pokoju. Odpoczynku od trosk codziennych Serdeczności, wewnętrznego spokoju. Tolerancjii tak nam dziś potrzebnej, Siły wielkiej, by zło wszelkie pokonać! Żyć w zgodzie z własnym sumieniem, Słuchać serca i tego dokonać. Cieszmy się , iż jesteśmy tu razem Przeżywamy zmartwychwstanie Pana. Wielkanoc to czas wielce szczęśliwy, To nadzieja na przyszłość nam dana… Świat na niby... Wiara w Boga , niby szczera. Tolerancja niby modna. Pycha swoje szyki zwiera, W czasie niby niezawodna. Niby człowiek, w złudy tańcu - Popiera to co wciąż świeci... Niby ma swe ideały, Niby honor, niby dzieci. Historię niby rozumie, Choć jak kameleon zmienny. Gra półsłówek w niby tłumie - Na czele on bezimienny. Rząd na niby, a lud wokół, Dyrdymały niby chłonie. Opamiętajmy się zatem, Niech miłość w sercach zapłonie. Kochajmy boski ład świata. Tak prawdziwie,a bliźniemu - Niby dobra nie sprawiajmy. I pustych obietnic jemu. Świat pozorów, świat na niby Dla wielu z nas jakże bliski, Droga do kariery prosta! Upadek zaś bardzo niski. Pora aby przemówiło Narodu wielkie sumienie! Niechaj na planecie Ziemia Niby świat nie będzie w cenie. Ideały Bóg, Honor i Ojczyzna oto ideały, Które winny przyświecać w życiu naszym całym. Postępować z honorem mówiąc między nami, To duma oraz szczęście żeśmy - Polakami. Pan Bóg niech poczynaniom naszym błogosławi, Żyjmy tak, aby oręż modlitwy to sprawił. Swą radością i szczęściem dzielmy się z drugimi, Otucha i nadzieja niechaj będą z nimi. Ojczyzna naszą Matką ukochaną wielce! Dla niej żyć i umierać nakazuje serce. Kraj ojczysty każdemu bliski i kochany, Tu cieszy każdy dzionek, latem zboża łany... Bóg,Honor i Ojczyzna oto ideały, Które winny przyświecać w życiu naszym całym! Tak jak ptaki z dalekich wracamy tu krajów, Zachwyceni zapachem: pól, łąk oraz gajów... Przeznaczenie Za zasłonami powiek już martwe łez morze. Trwa przedstawienie losu i snują się cienie. Błądząc, gram w tej komedii, obok mnie aktorzy- A dramat skrywam skrzętnie, gdyż dziś nie jest w cenie. I coraz częściej myślę, gdzie jest moje miejsce? Teatr ziemski - gra z losem, walka o przetrwanie... Z dnia nadzień wątpliwości narastają we mnie, Proszę, pomóż rozstrzygnąć mi tę kwestię Panie... I nadszedł sen proroczy, w nim z przeszłości kadry... Ci, którzy stąd odeszli, srodze mi grozili! Rzekli do mnie: Twa ścieżka wyboru jest słuszna! My, czekamy na ciebie, ale nie w tej chwili! Obudziłam się i cóż widzę wokół? Życie!!! Tylko barwy ma jakieś odmienione,jasne... Pomyślałam, iż dobrze rankiem tak o świcie - Znów ujrzeć: wschody słońca i nadziei własnej. Świat uznaje wygranych, wielkich i wspaniałych. Trudna szkoła, lecz życie wciąż wyzwania zsyła! Precz maro lat ubiegłych i marzeń straconych! Orędowników z Nieba moc mnie wyzwoliła! Dom Dom jest przystanią, do której powracasz. Bezpiecznym miejscem wśród serdecznych ludzi. Tutaj schronienie znajdziesz przed obłudą, I uśmiech miły co rano cię zbudzi. Każdy ma prawo godnie przejść przez życie. Nieważne czy jest: młody, stary, chory, Słabszemu pomóż, otocz go opieką. Czynisz inaczej to stwarzasz pozory! Zawsze bądź sobą,unikaj jak ognia - Ludzi drapieżnych i żądnych kariery! Sam czyniąc dobro i innych obudzisz! Ty poznasz szybko, kto prawy i szczery... Do swego domu zaproś go z ochotą To z nim pokonasz przeciwności losu. Wiedz, iż szlachetność i przyjaźń prawdziwa, Zawsze są ciche, nie lubią rozgłosu. Modlitwa poranna Panie, zachowaj w ludziach resztę człowieczeństwa! Spraw, by nie byli innym przyczyną męczeństwa! Uczciwość, czyny prawe niech nimi kierują, Kiedy dzisiaj wysokie urzędy piastują! Naucz ludzi pokory - nie choroby ciosem! Wskaż jak należy godnie iść za serca głosem! Niechaj z przyczyn szlachetnych biednego wspomogą, A do celu niech dążą zawsze prostą drogą! Matka Nie za to jaki jesteś, lecz za twe istnienie - Tylko matka cię kocha miłością prawdziwą. Dla niej tyś zawsze piękny,choć dla innych cieniem; Ona jedna ci daje miłość wiecznie żywą. Chociaż Pan cię powołał do życia na Ziemi - Pośród pięknych, dorodnych i rozumnych ludzi, Nieraz przecież twa inność tutaj między nimi Wręcz szyderstwa, uśmiechy i odrazę budzi. Nikt z tych pięknych i zgrabnych nigdy nie zrozumie, Iż dla matki ty jesteś szczęściem jej największym. Ona tak tylko swoją radość czerpać umie, Jej macierzyństwo inne, lecz ile pełniejsze. Dzisiaj jest także święto matek chorych dzieci; Niech w dniu tym dla nich promyk radości zaświeci. Niech wyczytają one z twarzy dzieci swoich Wiarę, iż kiedyś Panie, ty ból ich ukoisz. Ten Ktoś Spoglądasz na mnie z fotografii, Trwasz stale w wachlarzu moich wspomnień. I nikt zrozumieć nie potrafi, Kiedy mówię,że jesteś koło mnie. Synku, tak o tobie tu mowa. Z Nieba patrzysz dziś na mnie, ja to czuję. Twoje wsparcie jest dla mnie orężem, Dzięki niemu sens istnienia tu pojmuję. Trzeba umieć życie brać od nowa! Szukać szczęścia w każdej godzinie! W księdze losu trwać z pokorą lecz godnie! A to sprawi, iż ślad po nas nie zaginie. Ziarno I zastygł świat, zatrzymał się w zadumie, Wnet ku Niebiosom wszyscy się zwrócili. Do Domu Boga Pana Najwyższego, Jan Paweł II zmierza w danej chwili. Pożegnał tłumy wiernych oraz miejsca, Które za życia tak ukochał wielce. Ku Wadowicom myśli popłynęły Tatry i Kraków ukochało serce. Czas już wyruszyć w tę ostatnią drogę. Ziarno zasiane wykiełkuje wiarą. Miłość, nadzieja i pokój niech trwają Bliźni, bliźniemu zawsze będzie parą. A Wielki Papież już nas oręduje, Z Nieba znów zerka, ludziom błogosławi, Zawierzmy zatem Bogu oraz Marii Świętej, Bądźmy szlachetni, dobrzy oraz prawi. Jesienne zauroczenie Mijają pory roku jak w kalejdoskopie Były wiosna i lato, a teraz spójrz - jesień. Stoję pod parasolem liści kolorowych - Na wrzosowym dywanie, w różnobarwnym lesie. Upajam się muzyką czarownej jesieni Patrzę jak tańczą listki, jarzębina płonie. Teraz noce są dłuższe, chłodniejsze powietrze, Rankiem mgłami świat płacze,zziębnięte mam dłonie... Cudne mimozy,astry oraz chryzantemy Składają wdzięczny ukłon Królowej Jesieni. Żołędzie i kasztany leżą pod drzewami - Słońce w górze, świat cały barwami się mieni. Jesienny, długi spacer, szeleszczące liście. Obok przyjaciel stary,oddany, wspaniały. Moje jesienne szczęście - jego ma oblicze. Jesień przeminie szybko. On trwa: czuły, stały. A teraz szczypta poezji dziecięcej. Myszki Szara myszka mała W norce zamieszkała. Złego kota Teodora Okropnie się bała. Po okruszki z norki Nocą wychodziła. Cichuteńko, na paluszkach, Myszka szara, miła. W domu jeszcze druga - Myszka zamieszkała. Ta się kota Teodora Wcale nie lękała! Dziś myszek komputerowych Nadeszła już pora. Nie piszczą,tylko klikają I drwią z Teodora. Podróż krasnala Raz krasnalek postanowił, Iż w daleki pójdzie świat. Pożegnał tatę i mamę Przed nim bowiem drogi szmat. Chciał poznawać nowe miasta łąki,góry oraz rzeki Krasnal wziął kromeczkę chleba I wyruszył w świat daleki Po pewnym czasie z ochotą Powrócił w rodzinne strony. Witały go ptaki śpiewem, Wszędzie widok był znajomy. I choć krasnal w swej podróży Zwiedził niemalże pół świata. Stwierdził, iż tu jest najpiękniej Gdzie rodzinna stoi chata. Różne jeże Jeden jeż rósł na drzewie Kolce miał zielone. Rzucał w dół na drugiego Spojrzenia zdziwione. Dlaczego ty nie mieszkasz na górze? I nie przeglądasz się w chmurze? Tylko po ziemi tupiąc chodzisz Jeszcze się przeziębisz i sobie zaszkodzisz! Odrzekł mu na to jeżyk zwierzątko: Żadne ze mnie niebożątko! Ja jestem prawdziwy, wiesz? No, a z ciebie - żaden jeż! Ty masz tylko płaszcz jeżowy A w nim kasztan jest brązowy. Dzieciaczki, czy te dwa jeże - Rozmawiały całkiem szczerze?

Bogdan Bartnikowski

Irena Stopierzyńska

Barbara Kościuszko
„Na klęczkach żyć nie umiemy”

Wiersze wybrane z tomiku Barbary Kościuszko
„Na klęczkach żyć nie umiemy”:

Stanisław Stanik
„Światło spod czerwieni”

Wiersze wybrane z tomiku Stanisława Stanika
„Światło spod czerwieni”

ANDRZEJ WŁADYSŁAW WODZIŃSKI
„Filiżanka Warszawy”

Wiersze wybrane z tomiku Andrzeja Władysława Wodzińskliego
„Filiżanka Warszawy”

Ś.p. ks. Biskup Polowy WP gen. dyw. prof. Tadeusz Płoski (zginął w katastrofie samolotu pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010 r.) oraz autor tomiku "Filiżanka Warszawy" - Andrzej Władysław Wodziński.

Agim Gjakova
„Rzucam sny jak kamienie”
(przekład z języka albańskiego: Mazllum Saneja;
opracowanie: Ewa Śmietańska)

Wiersze wybrane z tomu Agima Gjakova
„Rzucam sny jak kamienie”

ROBERT R. BRZEZIŃSKI
„Próba oddechu”

Wiersze wybrane z tomiku Roberta R. Brzezińskiego
„Próba oddechu”

Wiesława Żelazik
wiersze wybrane z tomiku „Myśli ulotne”
są także wiersze dodane w latach 2014-2017
- chcesz tam zajrzeć? KLIKNIJ TUTAJ

Jadwiga Wodzyńska-Bujak
Tomik poezji pt. „Promień nadziei”
wydany przy wsparciu Saloniku Literackiego
Wydawca: Piotr Stanisław Król, Warszawa 2012
ISBN 978-83-934673-0-3

John a'Beckett (Australia)
tłum. wierszy: Wojciech A. Maślarz

Jan M. Stuchly